صبح زود ، همین کــ ه از خــانــ ه بـیـرون زد

گـفـت : « مـسـابـقــ ه مـی دیــم »

و قـبـل از ایـنـکــ ه نـظـر او را بـشـنـود

ادامــ ه داد: « از الــان تــا شـب »

چـشـمـش بــ ه زنـی کــ ه از ســر کــوچــ ه می آمــد افـتـاد

نـگـاهــ ــش را کــج کــرد.

بــ ه شـیــطـان گـفـت : فـعـلــاً یـک – هــیـچ بــ ه نـفـع مــن