فریاد کوچک

"وقت نماز"

به یاد داشته باش که چون وقت نماز فرا رسد،آن میقاتی است که خدای تعالی برای تو قرار داده تا به خدمتش بر پا خیزی وبرای شبیه شدن به حضرتش شایستگی یابی وبه مقام فرمانبرداریش رسی.

پس خویشتن را با طهارت وپاکی آماده نما ولباس مناسب راز گویی با وی در بر کن،همانگونه که در هنگام شرفیابی به حضور یکی از پادشاهان دنیا چنین می کنی، واو را با آرامش و وقار ،وبیم وامید ملاقات نما،همانا که رحمت او همه گیر وفضل او همیشگی است.

باید که خشوع وشکستگی وخواری وخضوع را در هنگام نماز بر خود لازم شمری،که خداوند نزد آنانی است که به این صفات متصف باشند،وبرای خویشتن چنین مثال آور که پادشاهی از پادشاهان زمین ترا در زمانی معین دعوت کرده تا از برگزیدگان وخدمتگزاران خویش قرار دهد وبه روشی شادی بخش با تو سخن گوید؛وهر چه لازم داری از او بخواهی وتو را از نزدیکان خود قرار دهد وخلعتی نیکو در حضور همگان بر تو بپوشاند وتمامی اینها را در مدت طولانی برای تو در نظر بگیرد،با این تفاوت که بهره ای که از این راه می بری باآنچه خداوند در نماز عطا می کندقابل مقایسه نیست.

پس آیا قبل از آمدن وقت نماز انتظار آن را می کشی؟ وآیا کوششی برای آمادگی یافتن قبل از رسیدن هنگام نمـــاز داری؟ وبه نزدیک شدن زمانش شاد می گردی؟ وسرور وشادیت به هنگام رسیدن وقت نماز فزونی می گیرد؟

از اینجاست که پیامبر(صلوات الله علیه)انتظار وقت نماز را می کشید وشوق آن حضرت شدید بود ومراقب بود که چه هنگام وقت نماز فرا می رسد،وچون وقت وارد می شدبه موذن خویش می فرمود:"ای بلال!به اذان گفتن راحتم کن"

وحضرت علی (علیه السلام)چنان بود که چون هنگام نماز فرا می رسید مضطرب گشته وبدنشان به لرزه می افتاد،چون از حضرت می پرسیدند:چه شده است؟ آن حضرت می فرمودند:"هنگام اداء امانتی است که خداوند بر آسمانها وزمین وکوه هاعرضه نمود وآنان از قبول آن سرباز زدند وترسیدند که نتوانند آن را ادا کنند"


(گزیده ای از کتاب اسرار قلبی نماز "شهید ثانی")