نمی دانم از کجا باید شروع کنم
همه چیز مثل یک کلاف سردرگم در مغزم به هم گره خورده
مثل گردابیست که می خواهد همه بشریت را در خود فرو ببرد
نمی دانم آخرتم چه خواهد شد ... نمی دانم عاقبتم چه خواهد شد
نمی دانم این پیرزن عشوه گر مرا به چه وادی خواهد کشاند
نمی دانم در همین لحظه که این مطلب را می نویسم رقاصه ها به چه امیدی جولان می دهند
نمی دانم کارگردانی که فیلم مستهجن می سازد خودش بیشتر لذت می برد یا کسانی که فیلمش را می بینند!
نمی دانم این زمین از ترس معصیت بندگان خداست که می لرزد یا اینکه این ویبره یک حادثه طبیعیست و آماده نبودن ما غیرطبیعی؟
نمی دانم چرا ازدواج انقدر بر بشریت گران می آید و مزنه تن فروشی انقدر ارزان شده؟
نمی دانم چرا حرمت های الهی درهم می شکنند و گناهان علنی می شوند و دستورات خداوند مهجور می مانند؟
نمی دانم دختران بدحجاب خدا را بیشتر دوست دارند یا دختران چادری؟ 
نمی دانم جوانی در مترو در هدفون خود قرآن گوش می کند یا نه ...
نمی دانم چرا ازدواج آسان شده افسانه و فقط دلیر مردان و شیرزنان می توانند آن را به واقعیت بدل کنند
نمی دانم چرا در عرف ما ازدواج موقت بدتر از دوستی دختر و پسر است 
نمی دانم چرا با این افکار احمقانه زندگی را برخود سخت می کنیم
نمی دانم چرا خیلی ها زنا می کنند در حالی که صیغه محرمیت دو خط است که خواندنش یک دقیقه هم طول نمی کشد
نمی دانم اصلاح جامعه سخت تر است یا اصلاح خود
نمی دانم چرا از خود شروع نمی کنیم
نمی دانم چرا فقط درباره دیگران حرف می زنم!
ای کاش چشم به دهان مردم ندوخته بودیم
ای کاش فقط حرف نمی زدیم
ای کاش انقدر نگران رتبه کنکور نبودیم
ای کاش عقلمان بر نفس سلطنت می کرد
ای کاش آن روز شیطان بر آدم سجده می کرد و این همه زجر نمی کشیدیم
ای کاش برخی زنان خود را رایگان به حراج نمی گذاشتند
ای کاش می شد سازندگان Sims را ترور کرد ای کاش   و   ای کاش
ای کاش اماممان زودتر ظهور کند
امام جماعت مسجدمان دیشب گفت خداوند یک آرزو داشت و آن این بود که ما آدم شویم...
قصه ی ما به سر رسید
خداوند به آرزویش
نرسید.